مطالعه محققان نشان می دهد که روشی که سلول های سرطانی یکدیگر را جذب می کنند تعیین می کند که آیا آنها می توانند به قسمت دیگری از بدن مهاجرت کنند یا خیر.
من گزارش میدم تکناکدرک چگونگی انتشار سلول های سرطانی از تومور اولیه به دلایل متعددی از جمله تعیین تهاجمی بودن بیماری مهم است. حرکت سلول ها به داخل ماتریکس خارج سلولی (ECM) بافت مجاور یک مرحله ضروری در پیشرفت سرطان است که مستقیماً با شروع متاستاز مرتبط است.
در مقاله ای که در ژورنال APL Bioengineering منتشر شد، گروهی از محققان از آلمان و اسپانیا از پانلی از سلول های سرطان سینه و ریزنمونه های تومور اولیه از بیماران سرطان سینه و دهانه رحم برای مطالعه دو حالت مختلف انقباض سلولی استفاده کردند: حالتی که در آن سطح کشش یک بافت جمعی ایجاد می‌کند که خوشه‌های سلولی را فشرده نگه می‌دارد، و انقباض مستقیم‌تری ایجاد می‌کند که به سلول‌ها اجازه می‌دهد به داخل ECM کشیده شوند.
Elian Blatt، نویسنده اصلی مقاله می‌گوید: «ما روی دو پارامتر تمرکز کردیم، توانایی سلول‌ها برای کشیدن الیاف ECM و ایجاد نیروهای کششی و توانایی آنها برای کشیدن یکدیگر در نتیجه کشش سطحی بافت بالا». ما هر ویژگی را به مکانیسم‌های انقباضی مختلف مرتبط کردیم و چگونگی ارتباط آنها با فرار سلول‌های سرطانی و تهاجم تومور را بررسی کردیم.
محققان دریافتند که سلول‌های مهاجم بیشتر تمایل دارند که ماتریکس خارج سلولی (ECM) را قوی‌تر از خود دور کنند، در حالی که سلول‌های غیرتهاجمی تمایل دارند بیشتر از ECM به سمت خود بکشند و این رفتارهای مختلف کششی منجر به ساختارهای متفاوتی می‌شود. اسکلت سلولی اکتین در داخل سلول ها باز خواهد گشت.
سلول‌های مهاجم عمدتاً از الیاف استرس اکتین استفاده می‌کنند، که بسته‌های ضخیم اکتین هستند که سلول را می‌پوشانند، تا به محیط اطراف خود نیرو وارد کنند، در حالی که سلول‌های غیرتهاجمی از طریق قشر اکتین خود نیرو تولید می‌کنند، که شبکه‌ای نازک مستقیماً زیر غشای سلولی است.
این مطالعه نشان داد که این تعامل بین این سلول ها است که پتانسیل سلول را برای فرار تعیین می کند. آزمایشات تنها با سلول‌های با تهاجمی متوسط نشان می‌دهد که نیروی کلی اعمال شده توسط این سلول‌ها بر فیبرهای ECM با سلول‌های غیرتهاجمی قابل مقایسه است، اما آنها همچنان قادر به جدا کردن و حمله به ECM هستند، که برای سلول‌های غیرتهاجمی امکان‌پذیر نیست. .
بلات می‌گوید: «سلول‌های غیرتهاجمی دارای انقباض قشری قوی هستند که آنها را کنار هم نگه می‌دارد، در حالی که سلول‌های با تهاجمی متوسط دارای انقباض قشر مغز هستند که تقریباً ناپدید می‌شوند». بنابراین نیروی زیادی آنها را متوقف نخواهد کرد.
اندازه‌گیری‌های محققان با ریزنمونه‌های تومور زنده به‌دست‌آمده از بیماران، یافته‌های آنها را از آزمایش‌های رده سلولی تأیید کرد. در این مطالعه، تعداد سلول‌های با قابلیت انقباض قشر بالا در طول پیشرفت تومور کاهش یافت.
این یافته‌ها نشان می‌دهد که توانایی سلول‌ها برای کشیدن روی یکدیگر و نگه‌داشتن آنها در کنار هم با رشد تومور ضعیف می‌شود و به طور بالقوه خطر متاستاز را افزایش می‌دهد.
