یک مطالعه جدید نشان می دهد بزرگسالان جوانی که از محرک ها برای درمان اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) استفاده می کنند، به طور قابل توجهی بیشتر در معرض ابتلا به کاردیومیوپاتی (ضعیف عضله قلب) نسبت به افرادی هستند که از این داروها استفاده نمی کنند.
من گزارش میدم تکناکاین مطالعه نشان داد افرادی که از محرک هایی مانند آدرال و ریتالین استفاده می کردند، در مقایسه با افرادی که از این داروها استفاده نکرده بودند، 17 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به کاردیومیوپاتی در یک سال و 57 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به کاردیومیوپاتی در طی 8 سال قرار داشتند.
کاردیومیوپاتی شامل تغییرات ساختاری در عضله قلب است که توانایی پمپاژ آن را ضعیف می کند. این می تواند باعث شود که فرد به راحتی خسته شود و توانایی او را برای انجام کارهای روزانه محدود کند و اغلب با گذشت زمان بدتر می شود.
به گفته محققان، با این حال، خطر کلی کاردیومیوپاتی حتی در صورت استفاده طولانی مدت از محرک ها نسبتاً پایین است. آنها گفتند که این یافته ها لزوماً به نیاز پزشکان به تغییر رویکرد خود در غربالگری بیماران یا تجویز سایر محرک ها اشاره نمی کند.
پاسخ پزشکی و پیامدهای طولانی مدت
پائولین جرارد، نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: هرچه بیماران طولانی‌تر از این داروها استفاده کنند، احتمال ابتلا به کاردیومیوپاتی بیشتر می‌شود، اما این خطر بسیار کم است. فکر نمی کنم این دلیلی برای توقف تجویز این داروها باشد. این یک ریسک واقعی است، اما کوچک.
ADHD یکی از شایع ترین اختلالات عصبی رشدی در کودکان است که از هر 10 کودک آمریکایی 3 تا 17 ساله 1 نفر را تحت تاثیر قرار می دهد و می تواند تا بزرگسالی نیز ادامه یابد. معمولاً در ابتدا با رفتاردرمانی درمان می‌شود، که ممکن است با داروهای محرک یا غیرمحرک ترکیب شود تا به کنترل رفتارهایی کمک کند که با زندگی و روابط روزمره تداخل دارند. محرک ها می توانند فشار خون را با تندتر و سخت تر کردن ضربان قلب افزایش دهند.
طراحی مطالعه و تجزیه و تحلیل داده ها
اکثر مطالعات قبلی که ایمنی محرک‌ها را ارزیابی می‌کردند، بر یکی دو سال اول استفاده متمرکز بودند و هیچ شواهدی از آسیب قلبی پیدا نکردند. جرارد گفت، از آنجایی که بسیاری از بیماران از دوران نوزادی این داروها را مصرف می کنند و به مصرف آنها تا بزرگسالی ادامه می دهند، مطالعه جدید برای ارزیابی پتانسیل آنها برای ایجاد آسیب در دراز مدت طراحی شده است.
محققان با استفاده از پایگاه داده تحقیقاتی TriNetX که شامل اطلاعات حدود 80 بیمارستان در ایالات متحده است، داده های افراد مبتلا به ADHD بین 20 تا 40 سال را تجزیه و تحلیل کردند. افراد با یا بدون نسخه برای یک داروی محرک با کاردیومیوپاتی به طور بالقوه مرتبط با استفاده از محرک مورد مطالعه قرار گرفتند. افراد مبتلا به آسیب قلبی ناشی از سایر عوامل شناخته شده، مانند درمان سرطان، از مطالعه حذف شدند.
برای تجزیه و تحلیل، محققان هر فردی را که برای او یک محرک تجویز شده بود، با فردی که برای او یک محرک تجویز نشده بود، اما تا حد امکان از همه جهات، مانند سن، جنسیت و سایر شرایط سلامتی، مطابقت داشت، مقایسه کردند. در مجموع 12759 جفت ایجاد شد و حداقل به مدت 10 سال دنبال شد. در میان این جفت‌ها، محرک‌های تجویز شده به‌طور قابل‌توجهی بیشتر در طول دوره پیگیری 10 ساله به کاردیومیوپاتی مبتلا شدند و این تفاوت هر سال به جز دو مورد آخر که کمی کاهش یافت، بیشتر می‌شد.
با وجود تفاوت معنی دار، شیوع کلی کاردیومیوپاتی همچنان در هر دو گروه بسیار پایین بود. پس از 10 سال درمان با محرک، 0.72٪ (کمتر از سه چهارم درصد) از بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی در مقایسه با 0.53٪ (کمی بیش از نیم درصد) شدند.
جرارد گفت: از حدود 2000 بیمار که به مدت یک سال از این داروها استفاده می کنند، تنها یک نفر ممکن است به کاردیومیوپاتی مبتلا شود که در غیر این صورت دچار آن نمی شد. اما اگر بیمار به مدت 10 سال از این داروها استفاده کند از هر 500 نفر یک نفر به این بیماری مبتلا می شود.
به گفته محققان، در این سطوح، این مطالعه نشان نمی دهد که آزمایش خطر تهاجمی قلبی عروقی قبل از تجویز داروهای محرک ضروری است، زیرا مزایای آزمایش باید در مقابل خطرات و هزینه ها متعادل شود. آنها پیشنهاد می کنند که مطالعات بیشتر می تواند به شناسایی بیماران پرخطری که ممکن است از رویکردهای تشخیصی آینده بهره مند شوند، کمک کند.
جرارد گفت که بررسی تفاوت بین انواع مختلف داروهای ADHD و انواع مختلف کاردیومیوپاتی نیز می تواند مفید باشد.
(تصویر: تحقیقات نشان می‌دهد که جوانانی که از محرک‌های ADHD مانند آدرال و ریتالین استفاده می‌کنند، خطر کمی برای ابتلا به کاردیومیوپاتی دارند، که نشان می‌دهد نیازی فوری به تغییر در شیوه‌های تجویز وجود ندارد.)
